Η μουσική είναι στο DNA της και η τρομπέτα το μέσο που την επικοινωνεί στον κόσμο.
Η Άννα Μακρή είναι μια μουσικός με εκατοντάδες ακολούθους ανά την Ελλάδα καθώς καθηλώνει τα πλήθη.
Μιλά στο Πινάκιο για την παραδοσιακή μουσική, για τους χάλκινους ήχους και πόσο αυτοί γαληνεύουν πνεύμα και ψυχή.
Στην εποχή του covid-19 κλονίστηκε η επικοινωνία αυτή με τον κόσμο καθώς οι περιορισμοί δεν επέτρεπαν στον κόσμο να παρακολουθήσει εκδηλώσεις.
Άννα είσαι νέος άνθρωπος και όμως έχει ταυτίσει τη ζωή σου αλλά και την επαγγελματική σου πορεία με την παραδοσιακή μουσική. Πως ξεκίνησε αυτό το ταξίδι;
«Πράγματι η ζωή μου έχει ταυτιστεί με τη μουσική αφού ασχολούμαι επαγγελματικά πολλά χρόνια τώρα . Έτσι ο χαρακτήρας μου η προσωπική μου ζωή αλλά και κάποιες φιλίες μου έχουν διαμορφωθεί μέσα από τον κόσμο της μουσικής. Ξεκίνησα από μικρή με πιάνο και θεωρητικές σπουδές στο ωδείο. Στην πορεία , στα 16 μου χρόνια ήρθα σε επαφή με την τρομπέτα μέσω της φιλαρμονικής του δήμου Κοζάνης . Από τότε ξεκίνησα σχεδόν ταυτόχρονα να παίζω επαγγελματικά σε διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις , φεστιβάλ και να ταξιδεύω σε όλη την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό. Ήμουν παιδί όταν ξεκίνησα , είμαι γυναίκα πλέον , και εύχομαι να μεγαλώνω και να γερνάω παρέα με την τρομπέτα μου !
Γιατί επέλεξες την τρομπέτα;
«Την τρομπέτα δεν την επέλεξα . Με επέλεξε αυτή ! Και αυτό γιατί ο μαέστρος της φιλαρμονικής με συμβούλεψε να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο όργανο τελείως τυχαία. αμέσως κατάλαβα την δυσκολία αλλά ταυτόχρονα και τη μαγεία του συγκεκριμένου οργάνου. Είναι ένα δύσκολο τεχνικά όργανο που προϋποθέτει και μία φυσική σωματική δύναμη ! Αυτό αμέσως με ιντρίγκαρε στο να ψάξω τις τεράστιες δυνατότητες του οργάνου ! Και ακόμη τις ψάχνω! Ένας τρομπετίστας παλεύει μια ζωή με διάφορα θέματα που προκύπτουν συνεχώς όπως είναι η βελτίωση του ήχου , απόκτηση ακόμη μεγαλύτερης αντοχής και η τελειοποίηση της τεχνικής!».
Ζεις σε μια περιοχή που έχει την δική της παράδοση, θεωρείς ότι η μουσική είναι θεμέλιος λίθος της;
«Ζω στην Κοζάνη. Σε μία πόλη όπου ο κόσμος έχει μεγάλη μουσική παιδεία και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι σοβαροί καλλιτέχνες της τζαζ που διαπρέπουν σε ολόκληρη την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό, κατάγονται από την Κοζάνη. Οπότε και εμείς που ασχολούμαστε με τα χάλκινα πνευστά και με την παραδοσιακή και την βαλκανική μουσική έπρεπε να μάθουμε να παίζουμε σωστά , με όμορφη αισθητική και ωραίο ήχο. Βέβαια θεωρώ ότι ο κόσμος γενικά πλέον έχει αποκτήσει τρομερά ακούσματα, γνωρίζει πολλά πράγματα πάνω στην μουσική και έχει γνώμη και κρίση ώστε να ξεχωρίσει το καλό ! Αυτό μας χαροποιεί και εμάς και μας κάνει να είμαστε σε μια συνεχή εγρήγορση πάνω στις γνώσεις μας η προσπάθειά μας είναι διαρκής».
Υπάρχει κάποιο τραγούδι ή κάποιο κομμάτι που να σε συγκινεί ιδιαίτερα και ποιο είναι αυτό και γιατί;
«Δεν είναι ένα το κομμάτι που με συγκινεί. Με συγκινούν και με αγγίζουν πολλά κομμάτια από όλη σχεδόν την παραδοσιακή μουσική της χώρας μας. Έχουμε πλούσια παράδοση που διαφέρει από τόπο σε τόπο τόσο έντονα και αυτή είναι η μαγεία της παραδοσιακής μουσικής . Έχω μια αδυναμία στην μουσική της Ηπείρου καθώς τέτοια ήταν τα ακούσματά μου από μικρή!».
Η τρομπέτα πως συνδέεται με την ελληνική παραδοσιακή μουσική και πως;
«Η τρομπέτα στην παραδοσιακή μουσική ακούγεται κυρίως στις περιοχές της δυτικής Μακεδονίας (Κοζάνη , Φλώρινα , Καστοριά και σε κάποιες περιοχές των Γρεβενών) , της κεντρικής Μακεδονίας ( Έδεσσα , Βέροια , Θεσσαλονίκη ) αλλά και σε όλη την Ελλάδα πλέον . Με τους χορευτικούς συλλόγους και τα φεστιβάλ έχουν εξαπλωθεί τα ακούσματα αυτά σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό».
Η μουσική μπορεί να επιβιώσει και στην covid-19 εποχή;
«Κάθε είδος μουσικής και γενικά τέχνης έχει πληγεί από τα μέτρα λόγω Covid. Οι ζωντανές εμφανίσεις μουσικών σε φεστιβάλ, συναυλίες , γάμους , κλπ προϋποθέτει και στηρίζεται στην παρουσία κόσμου, στη συναναστροφή , τον χορό και το γλέντι. Αυτό όλο έχει σαν αποτέλεσμα χιλιάδες καλλιτέχνες να είναι χωρίς δουλεία μήνες τώρα . Εγώ εύχομαι να τελειώσει γρήγορα όλα αυτό , να έχει ο κόσμος την υγεία του και να ξεκινήσουμε πάλι τις συναναστροφές , τις αγκαλιές και τους χορούς! Η μουσική και ο χορός είναι χαρά , είναι ψυχοθεραπεία και μας έλειψε όλους αυτούς τους μήνες!».
