“Αυτό είναι ένα τραγούδι για… Είναι ένα τραγούδι για την εμμονή.
Μερικές φορές αν είναι κάποιος που αισθάνεσαι ότι χρειάζεσαι
Όλο το σύμπαν σου λέει ότι πρέπει να τον έχεις…
Και μερικές φορές μαζεύεις στοιχεία του,[…]
Αρχίζεις να παρακολουθείς τις τηλεοπτικές εκπομπές του όταν είναι μακριά,
Αρχίζεις να αγοράζεις τα βινύλια που έχει στο διαμέρισμα του
Αρχίζεις να πίνεις τα ποτά του, αρχίζεις να καπνίζεις τα κακά τσιγάρα του,
Αρχίζεις να παίρνεις μικρές κλίσεις που έχουν στη φωνή τους.[…]
Κάποιες φορές οδηγεί σε πιο επικίνδυνα πράγματα
Αυτό λέγεται Mojo Pin”
Jeff Buckley, Live στο Λονδίνο,18 Ιανουαρίου 1995
Γράφει ο Μάνος Κόκκινος
Με αυτή τη περιγραφή μπαίνουμε μέσα στον κόσμο του “Grace”, με το πρώτο κομμάτι να μας καλωσορίζει με τον αιθέριο ήχο μιας κιθάρας. Όμως το μονοπάτι φαίνεται ακόμα μπλοκαρισμένο. Τότε,εμφανίζεται από το βάθος μια αγγελική φωνή για να μας οδηγήσει στο κύριο μέρος του κομματιού. Δεν πρόκειται για κανέναν άλλον εκτός από τον Jeff Buckley. Ένα νέο αστέρι ετοιμάζεται να λάμψει…
Τα πανέμορφα αρπίσματα της Telecaster του συνοδευόμενα από το μαγευτικό βιμπράτο της φωνής του συνεχίζουν να ομορφαίνουν τα πρώτα δευτερόλεπτα του δίσκου, πριν η εικόνα γίνει ξεκάθαρη με το πρώτο τετράστιχο:
“I’m lying in my bed,blanket is warm
This body will never be safe from harm
Still feel your hair black ribbons of coal
Touch my skin to keep me whole”
Σε μία άλλη του συνέντευξη στο ”Sin-e”,ο Buckley είχε δηλώσει πως το κομμάτι είχε γραφτεί μετά από ένα όνειρο του σχετικά με μια γυναίκα,κάτι που γίνεται ξεκάθαρο και εδώ. Κοιμισμένος στο κρεβάτι του,βρίσκει τον έρωτα της ζωής του,όμως ξαφνικά,η μουσική σταματάει. Ξυπνάει και απογοητεύεται συνειδητοποιώντας πως ήταν όλα στο μυαλό του…
Ύστερα το πρώτο κουπλέ συνεχίζεται,με την μπάντα του Jeff(Mick Grondahl στο μπάσο και Matt Johnson στα τύμπανα)να κάνουν και αυτοί την είσοδο τους,χτίζοντας το κομμάτι. “Oh,if only you‘d come back to me,if you laid at my side”, τραγουδάει απελπισμένος ο πρωταγωνιστής μας,με τη φαντασία του να μεγαλώνει όλο και περισσότερο την επιθυμία του να ξαναβρει αυτή τη μυστηριώδη κοπέλα. Ύστερα,ο τίτλος του κομματιού αναφέρεται για πρώτη και μοναδική φορα στο κομμάτι,προϊδεάζοντας μας σε κάτι εθιστικό,όπως μας έδειξε η προαναφερόμενη περιγραφή.
Το ρεφρέν οριακά αποτελεί άλλο κομμάτι,με το tempo να αλλάζει δραστικά. Θεματικά, φαίνεται να απομακρύνεται από τις φαντασιώσεις του Buckley,και να μας δείχνει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Δεν μπορεί να σταματήσει να την σκέφτεται,όμως ταυτόχρονα αρνείται να αποδεχθεί την αλήθεια,καθώς θα του ραγίσει την καρδιά (Don‘t wanna weep for you,don‘t wanna know). Οι περισσότεροι έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με αυτό το παράδοξο,όπου η απομάκρυνση μας φαίνεται αδύνατη,αλλά ταυτόχρονα φοβόμαστε να πλησιάσουμε καθώς γινόμαστε όλο και πιο ευάλωτοι. Στη περίπτωση του Jeff,αυτό το αδιέξοδο τον οδηγεί στην παράνοια και την εμμονή,παρόμοια με αυτή που έχουν οι άνθρωποι σε ουσίες (I‘m blind and tortured,the white horses flow).
Παρά την αρνητική επίδραση που φαίνεται να έχουν αυτές οι σκέψεις στον κύριο Buckley, δεν φαίνεται να τον περοβληματίζουν και τόσο. Οι σκέψεις του ρεφρέν σταματάνε,και επιστρέφουμε στις φαντασιώσεις του κουπλέ… με ιδιαίτερες εικόνες που μόνο εκείνος θα μπορούσε να μας προσφέρει,περιγράφει όλο και περισσότερο τις ουσίες (Oh,precious precious silver and gold)δίπλα σε πιο έντονες σεξουαλικές του φαντασιώσεις (Screaming down from heaven/And I‘m there in your arms). Οι συνοδευτικές κιθάρες γεμίζουν όλο και περισσότερο το κομμάτι,ακόμα και στο πιο αργό του σημείο.Τα όνειρα γίνονται όλο και λιγότερα,με το ρεφρέν να μπαίνει πιο γρήγορα και να τα κατεδαφίζει,ενώ γίνονται πιο ξεκάθαρα τα αποτελέσματα που έχει αυτός ο έρωτας(ή τα ναρκωτικά)στην υγεία του χαρακτήρα μας,με την καρδιά του να χτυπάει όλο και πιο αργά (The rhythms fall slow).
Τότε,από το πουθενά,το κομμάτι αρχίζει και επιταχύνει. Ο Jeff το έχει πλέον καταλάβει,δεν γίνεται να βασανίζεται άλλο πια. Το ξέρει καλά,αλλά και πάλι αντιστέκεται,προσπαθώντας να κρατήσει κάτι το οποίο δεν είναι εκεί. Παλεύει τον εαυτό του,ενώ το κομμάτι έχει φύγει από τις ράγες. Προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι το συναίσθημα είναι ακόμα εκεί,η κιθάρα δυναμώνει,τα ντράμς χτυπάνε σαν καταιγίδα,και ξαφνικά…μια κραυγή. Το απόλυτο ξέσπασμα. Ο έρωτας,ο θυμός,η απογοήτευση,ο σπαραγμός…μια πληθώρα συναισθημάτων τόσο μεγάλη που δεν περιγράφεται με λέξεις,παρά μόνο αυτό το γυμνό ουρλιαχτό που μας πετάει στον αέρα,αφήνοντας μας με ασφάλεια πίσω στο έδαφος ενώ μετατρέπεται σε αγγελική μελωδία,χάρη στις μαγικές φωνητικές ικανότητες του Buckley…
Σε αυτό το σημείο,το μόνο που του έχει μείνει είναι η προσπάθεια που έχει κάνει εώς τώρα (It‘s you I‘ve waited my life to see,it‘s you I‘ve searched so hard for), αλλά ούτε αυτό αρκεί για να διώξει την αλήθεια μακριά,η οποία τον χτυπάει δυνατά στο κεφάλι στη μορφή ενός ακόμα ρεφρέν. “Black beauty I love you so”, λέει για μια τελευταία φορά,αλλά αμφιβάλλουμε αν ισχύει όντως. Το ισχυρό αλλά ανανταπόδοτο συναίσθημα,η ψευδή ελπίδα, η παράνοια και η εμμονή αυτή εμφανίζονται σε άλλη μια διαμάχη πριν και αυτή η ιστορία έρθει στο τέλος της. Η μπάντα σταματάει,τα φωνητικά εξαφανίζονται σταδιακά και οι ζεστές κιθάρες της εισαγωγής ολοκληρώνουν τον κύκλο…
Άραγε,ο Jeff αποδέχθηκε πως ήταν όλα μέρος της φαντασίας του;Πως συνέχισε μετά από αυτό;Πως τον επηρέασε αυτό το έντονο και ξαφνικό όνειρο; Ε μην ανησυχείτε,έχετε ακόμα 10 κομμάτια για να μάθετε. Αυτό ήταν μόνο η αρχή…
