Οι λέξεις ενέχουν εννοιολογικά φορτία και σημαινόμενα που συχνά μας οδηγούν αιώνες πίσω. Κατά κάποια έννοια, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι φέρουν το DNA της πολιτισμικής μας κληρονομιάς. Η αφελής και συχνά επικίνδυνη απλούστευση των γραμματικών και συντακτικών κανόνων της γλώσσας μας, την οποία ευαγγελίζονται μετά πάθους οι ανέσπεροι θιασώτες ενός δήθεν καθολικού εκμοντερνισμού αλλά και οι επιεικώς αναλφάβητοι, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε προοδευτική εξασθένιση και αποσταθεροποίηση του γλωσσικού μας εργαλείου. Σε απογύμνωση και αποδυνάμωση, εν ολίγοις, του πνευματικού ανοσοποιητικού μας συστήματος κατά των όποιων πολιτισμικών προσβολών!
Πώς λοιπόν θα μπορούσε η έγνοια και η επιμελής φροντίδα προς την γλώσσα μας να χαρακτηρισθεί ως αδόκιμος, μονομανής δονκιχoτισμός;
