Της Ζωής Ζαχαρίου
Η Charlotte Wells κάνει το κινηματογραφικό της ντεμπούτο με μια πολύ προσωπική ταινία (σκηνοθεσία-σενάριο) σαν μία ανάγκη λυτρωτικής εξομολόγησης, ανασύνθεσης του παιδικού παρελθόντος. Αφορμή, κάποιες φωτογραφίες που ανέσυρε από ένα άλμπουμ από τις διακοπές της στην Ισπανία.
Η ιστορία απλή: σ’ένα ηλιόλουστο τοπίο ένας νεαρός πατέρας και η εντεκάχρονη κόρη του περνούν μαζί κάποιες ημέρες διακοπών. Βουτιές σε πισίνες και σε θαλασσινά νερά, βουτιές σε μία παιδική ψυχή που αναζητά απαντήσεις στην ενηλικίωση της.
Σε μία καταβύθιση ψυχής και σώματος συντελεί και η τεχνική της κάμερας μέσα στην κάμερα που εμβαθύνει τις εντυπώσεις. Τα πλάνα της σκηνοθέτιδας πλέκονται, δένονται, αναμειγνύονται και αλληλοσυμπληρώνονται με τα πλάνα της κάμερας των πρωταγωνιστών.
Οι δύο ήρωες μιλούν λίγο, αγγίζονται ερευνητικά και μοιάζουν να περνούν τις διακοπές τους μοναχικά μαζί. Εκείνη μυείται στα μυστικά της εφηβείας, προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο των ενηλίκων και την έννοια της αγάπης, αναμετριέται με το βάρος τω βιωμάτων του πατέρα της (103 ετών όπως η ίδια αναφέρει σ’ενα βίντεο της, την ημέρα των γενεθλίων του), απαλύνει την αίσθηση της πατρικής απουσίας στη ζωή της καθώς όταν της λείπει, παρηγοριέται με το μοίρασμα του ίδιου ουρανού και τέλος, μοιάζει να οδηγείται βίαια σε μία ωριμότητα, ανέφικτη ακόμα για τον πατέρα της.
Δύο σκιές που κινούνται παράλληλα στις δικές τους διαδρομές και δείχνουν να τέμνονται μέσω της επάλειψης της κρέμας. Μία κρέμα που αποτελεί αφορμή για επαφή, καταπραύνει τις πληγές που μπορεί να προκαλέσει η έντονη έκθεση στον ήλιο του καλοκαιριού, τις επιδερμικές πληγές. Τις άλλες, τις βαθύτερες προσπαθεί να επουλώσει η ενήλικη Σόφι μέσα από εικόνες – μνήμες του παρελθόντος, μιας φιγούρας πατρικής που θολώνει και ξεθωριάζει με τον χρόνο και ζωντανεύει μέσα από ένα παγωμένο βλέμμα αποχαιρετισμού.
Μία νατουραλιστική αφήγηση μίας ιστορίας με πολλές οπτικές λεπτομέρειες και λίγα λόγια καθώς δεν δείχνει να την ενδιαφέρουν όσα ακριβώς έχουν συμβεί αλλά τα σημάδια που έχουν αφήσει στη ζωή της.
