Της Ζωής Ζαχαρίου
Στην ταινία “Another woman” του 1988, ο Woody Allen παρουσιάζει την ιστορία μίας γυναίκας (Gena Rowlands) η οποία, ακούγοντας τυχαία τις συνεδρίες μίας νέας εγκυμονούσας που δεν γνωρίζει, άρχιζει να αναθεωρεί τη δική της ζωή και ν’ανακαλύπτει όσα για πολλά χρόνια αρνιόταν να δει. Όλο το παρελθόν της, όσα έχει καταφέρει επαγγελματικά, οι σχέσεις της με τον συζυγό της και όλους τους δικούς της ανθρώπους παίρνουν άλλες διαστάσεις, όλα καταρρέουν και δίνουν ένα καινούριο παρόν. Η ζωή μιας άλλης, άγνωστης γυναίκας γίνεται η αφορμή να βρεί τη δική της χαμένη ζωή.

Στην ταινία “Τhe lost daughter” του 2021 που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Elena Ferrante, η πρωταγωνίστρια ταξιδεύει μόνη για διακοπές. Η χαλαρότητα και η ηρεμία της διαταράσσονται απότομα, όταν στη ζωή της “εισβάλει” μία πολυπληθής και θορυβώδης οικογένεια. Η επαφή της με μία νεαρή γυναίκα και την κόρη της ξυπνά μνήμες και βιώματα που μετατρέπουν τη διαμονή της σε μια αγωνιώδη κι επώδυνη διαδικασία λύτρωσης.Το μοναχικό ταξίδι εξελίσσεται σε μία εφιαλτική, εσωτερική, διαρκή πάλη ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν, την αλήθεια και το ψέμα, τις ενοχές και την αποδοχή. Η συμφιλίωση με τον “παλιό” εαυτό της και με τις πληγές που προκαλούν τα λάθη οδηγούν στην εξιλέωση.
Η Maggie Gyllelhaal που αναλαμβάνει να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη την ιστορία του βιβλίου

“La figlia Oscura”, καταφέρνει ν’αποδώσει με τα συνεχόμενα flashback την συναισθηματική φόρτιση της πρωταγωνίστριας. Η Olivia Coleman αποτυπώνει με βαθειά εσωτερικότητα την ψυχική της κατάσταση, η οποία με την βοήθεια των υπέροχων κοντινών πλάνων σε παρασύρει στην προσωπική της δίνη.
Το σενάριο (υποψήφιο για βραβείο Όσκαρ) μεταφέρει την ιστορία από την Νότια Ιταλία σ’ενα ελληνικό νησί: τις Σπέτσες, το οποίο αναφέρεται έμμεσα καθώς μιλούν για το κοντινό νησί, την Ύδρα όπου έχει σπίτι ο Leonard Cohen. Το τοπίο λειτουργεί καθοριστικά και το νερό είτε με τη μορφή της βροχής είτε με τη μορφή της θάλασσας αποτελεί μέσο κάθαρσης.

Η συγγραφέας απαίτησε να γυριστεί η ταινία από κάποια γυναίκα, πίστευε πως μόνο μία γυναικεία ματιά θα μπορούσε να αγγίξει αυτά τα θέματα με μια βιωμένη αλήθεια, θέματα που δυστυχώς ακόμα και σήμερα αποτελούν ταμπού: ο εγκλωβισμός της σύγχρονης γυναίκας μέσα στους ρόλους που καλείται να διεκπεραιώσει, η διεκδίκηση της ελευθερίας και της σεξουαλικής της απόλαυσης, ο αγώνας για την προσωπική της καταξίωση, το δικαίωμα να “ζορίζεται” με τις υποχρεώσεις που της επιβάλλονται ως μητέρα, σύζυγος, νοικοκυρά και τις περισσότερες φορές την οδηγούν στην απαξίωση και την ενοχή.
Είναι αυτή η γυναίκα που κάποτε υπήρξε κόρη και ψάχνει απεγνωσμένα να τη ξαναβρεί, γιατί έχει χαθεί μαζί με την κατεστραμμένη παιδική της κούκλα.
