Η Μαριάννα Κουκουτσάκη είναι μια σπουδαία νέα καλλιτέχνης.
Ανακαλύπτει νέες πτυχές του εαυτού της αλλά και του ταλέντου της έχοντας ως όχημα την τέχνη της.
Στο Πινάκιο μιλά με αφορμή τις τελευταίες της δουλειές, την συμμετοχή της στο πρώτο ελληνικό musical μικρού μήκους, αλλά και στη μεταγλώττιση που έκανε ως πριγκίπισσα Αμέλια στην Barbie.
Αναφέρεται και στο κύμα του me2 και τονίζει πως επιτέλους πρέπει να σπάσει αυτό το απόστημα και όσοι έχουν υποστεί βίαιες συμπεριφορές να μιλήσουν.
Η Μαριάννα Κουκουτσάκη μια γυναίκα ταλαντούχα, με πολλές προοπτικές που κατακτά τα αστέρια με σταθερά και αργά βήματα.
Απολαύστε την συνέντευξη που ακολουθεί…
Μαριάννα Κουκουτσάκη είσαι μια καλλιτέχνης που κόντρα σε όλα φτιάχνεις συνεχώς νέα projects. Συμμετείχες στο πρώτο ελληνικό musical μικρού μήκους. Θα μας μιλήσεις γι αυτή την δουλειά;
Η ταινία ονομάζεται «Musical?», είναι σε σκηνοθεσία Έλενας Πάλλα, λιμπρέτο της Κατερίνας Δούμα, μουσική Τάσου Κόλλια και μουσική διδασκαλία Παναγιώτη Κραμπή. Είναι μια από τις πιο όμορφες δουλειές που έχω συμμετάσχει και είναι τιμή μου να είμαι μέρος της. Ήμασταν μια μεγάλη ομάδα: χορευτές, τραγουδιστές, ηθοποιοί που βάλαμε όλη μας την ψυχή για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και το χαρήκαμε τόσο πολύ, τόσο στις πρόβες όσο και στα γυρίσματα. Η ταινία μας βρίσκεται στο ταξίδι της στα φεστιβάλ και έχει κερδίσει το Audience Award στο Film 4 Fun Festival, είναι ανάμεσα στους φιναλίστ στο London Lift Off – Festival, στους semi – finalists στο Thessaloniki International Short Film Festival και στο Dumbo Film Festival και έχει επιλεχθεί από τα Florence Film Awards. Νιώθουμε δικαίωση γιατί τελικά αν κάνεις κάτι με πραγματικό μεράκι και αγάπη, στο τέλος ανταμείβεσαι.
Αρχίσαμε την συνέντευξη κάπως…δυναμικά. Πόσα χρόνια υπηρετείς το κλασσικό τραγούδι και τι σε «τράβηξε» σε αυτό;
«Βρίσκομαι στον χώρο του κλασσικού τραγουδιού σχεδόν μια δεκαετία. Πρώτα σαν μαθήτρια , μετά σε παραστάσεις και σαν σολίστ σε συναυλίες. Ξεκίνησα το κλασσικό τραγούδι αρχικά για να έχω μια σωστή τραγουδιστική τεχνική και το αγάπησα πραγματικά στην πορεία ανακαλύπτοντάς το σε όλες του τις πτυχές. Με εξίταρε το πόσο ολοκληρωμένο καλλιτεχνικά είναι το κράμα τεχνικής, μουσικών γνώσεων και υποκριτικής που απαιτεί αυτό το είδος».
Η φωνή σου είναι «όχημα» για πολλές δουλειές…Ποιες έχεις να θυμάσαι πολύ έντονα;
«Έχω στα αλήθεια μοναδικές αναμνήσεις από όλες μου τις δουλειές και τις θυμάμαι την καθεμία ξεχωριστά με πολλή αγάπη! Αν πρέπει να διαλέξω κάποιες θα έλεγα την όπερα- μαδριγάλι «Ο Θρήνος της Αριάδνης» σε σκηνοθεσία του Πάρι Μέξη στο Μέγαρο Μουσικής, την μοντέρνα όπερα «Αστέρι της Ερήμου – Ναλιμάρ» με τον Σταύρο Σαλαμπασόπουλο και ένα πολυπληθή θίασο που ταξίδεψε σε πολλά θέατρα όπως το Βεάκειο και την παιδική παράσταση «Δόνα Γη και Δον Αστέρης» του Θανάση Σάλτα, με τον Ισίδωρο Σταμούλη και άλλους ταλαντούχους συντελεστές, στο Θέατρο Σταθμός. Είχα την τύχη να συνεργαστώ με πολύ αξιόλογους ανθρώπους του χώρου όπως η Καλλιτεχνική Διευθύντρια Λυρικής Σκηνής Κύπρου Ιόλη Μουστερή, ο Κύπριος τενόρος Μάριος Ανδρέου, ο μαέστρος Μάριος Καζάς που με συνόδευε σε εμφανίσεις μου, ο πολυπράγμων Δημήτρης Παναρετάκης που μαζί έχουμε κάνει υπέροχα project δισκογραφικά και πολλούς άλλους».
Σίγουρα σου λένε πως είσαι μια κούκλα…μια κούκλα που δάνεισε την φωνή της στην Πριγκίπισσα Αμέλια στο κινούμενο της Barbie. Σίγουρα ένα όνειρο κάθε κοριτσιού. Ποια ήταν τα συναισθήματα σου όταν μιλούσες ως Πριγκίπισσα Αμέλια;
«Η «Barbie: Οι περιπέτειες της Πριγκίπισσας» ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Κλισέ αλλά ισχύει! Το ήθελα από παιδί να είμαι μέρος αυτών των ταινιών, το πολύ στενό μου περιβάλλον το ξέρει. Θυμάμαι ότι έβλεπα τις ταινίες της Barbie, μάθαινα τα τραγούδια απ’ έξω και τα χόρευα στο σαλόνι μου, όπως επίσης μου έκαναν τρομερή εντύπωση τα έντονα χρώματα. Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, τα συναισθήματα ήταν απερίγραπτα. Ακόμη πιο ενθουσιασμένη ήμουν όταν άκουσα και είδα το τελικό αποτέλεσμα, ήταν σουρεάλ. Είχα την χαρά να δώσω την φωνή μου στην «Πριγκίπισσα Αμέλια» και σε άλλα project της Barbie, το «Ask Barbie”, “Barbie Vlogs” και «Barbie: Magical Dreamcamper”. Όλα ήταν σε σκηνοθεσία της εξαιρετικής Μαρίας Πλακίδη».
Πριν ήταν τα μνημόνια και η οικονομική κρίση, τώρα ο covid-19. Τελικά οι συνθήκες δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για τους νέους καλλιτέχνες. Πως το βιώνεις εσύ;
«Είναι σίγουρα μια πολύ δύσκολη περίοδος για όλους, με πρωτόγνωρες συνθήκες. Και για εμάς τους καλλιτέχνες ήταν πάντοτε δύσκολα, πόσο μάλλον τώρα. Αναγκαζόμαστε εδώ και πολύ καιρό να απέχουμε από την σκηνή, από την αλληλεπίδραση με το κοινό που για εμάς είναι βασικός τρόπος έκφρασης και είναι σαν να μας έχει κοπεί απότομα το οξυγόνο. Εγώ προσπαθώ να κάνω εικόνα την επόμενη φορά που θα βρεθώ στην σκηνή και θα το πιάσω από εκεί που το είχα αφήσει, live με την μπάντα μας τους “Flashback”, παιδικό θέατρο, μιούζικαλ και ό,τι άλλο προκύψει».
Σίγουρα παρακολουθείς επικαιρότητα, ποια είναι η άποψη σου για το γεγονός που άνοιξαν στόματα, μιλάνε και καταγγέλλουν κακοποίηση και παρενόχληση;
«Θεωρώ πως είναι ένα τεράστιο βήμα εμπρός για την κοινωνία μας το ότι τόσοι άνθρωποι καταγγέλλουν τα βίαια περιστατικά που τους έχουν συμβεί χωρίς φόβο πια. Οι θύτες πρέπει να υποστούν κάποια στιγμή τις συνέπειες των πράξεών τους και τα θύματα να βιώσουν την δικαίωση και να αναπνέουν πιο ελεύθερα. Φυσικά θέλω να αναφερθώ και στο «γιατί τώρα;» που εξέφρασε αρκετός κόσμος. Μπορώ να καταλάβω ότι όταν δεν έχουμε βιώσει κάτι, συνήθως είναι δύσκολο να μπορέσουμε να το κατανοήσουμε και γι’ αυτό εκφράζουμε τέτοιου είδους ερωτήσεις. Όμως τα θύματα τέτοιων περιστατικών τις περισσότερες φορές, χρειάζονται χρόνια για να μπορέσουν να διαχειριστούν και εν τέλει να μοιραστούν αυτό που τους συνέβη. Δεν είναι κάτι απλό. Επίσης είναι και στον άνθρωπο. Κάποιοι καταφέρνουν να αντιμετωπίσουν στα ίσια την κακοποίηση και να την σταματήσουν επιτόπου ίσως. Υπάρχουν όμως και οι άλλοι που απλά παγώνουν. Και τα δύο είναι απολύτως φυσιολογικά. Όμως εκείνοι που δεν κατάφεραν να το σταματήσουν εκείνη την στιγμή ή μετά από μια βδομάδα ή ένα χρόνο σημαίνει ότι δεν μπορούν να το κάνουν ποτέ; Και για ποιόν λόγο να κατηγορούνται οι μόνοι άνθρωποι που δεν φταίνε, που είναι τα θύματα; Γιατί πραγματικά, δεν υπάρχει κανείς που να θέλει να «προκαλέσει» την οποιαδήποτε φύσεως κακοποίηση ή παρενόχληση. Αυτές οι καταστάσεις δυστυχώς υφίσταντο και υφίστανται παντού και δεν περιορίζονται μόνο στον χώρο του θεάτρου και γενικά του θεάματος…Πρέπει κάποτε να σταματήσουν. Αυτό το «κάποτε» ας είναι το τώρα».
Εσύ έχεις έρθει αντιμέτωπη με μια δύσκολη κατάσταση, βίας ή παρενόχλησης. Πως αντέδρασες;
«Νομίζω οι περισσότεροι δυστυχώς έχουμε βιώσει τέτοιου είδους καταστάσεις. Εμένα βέβαια σε καμία περίπτωση δεν μου έχουν τύχει τέτοιας κλίμακας περιστατικά όπως αυτά που ακούγονται. Αλλά αντιδρούσα όταν έβλεπα ότι κάτι με υποβιβάζει έντονα, προσπαθώντας πάντοτε με συζήτηση να εξηγήσω αυτό που με ενοχλεί. Εάν όμως έβλεπα πως δεν υπάρχει κοινή γραμμή και δεν μπορώ να συνεννοηθώ, τότε έφευγα με όποιο κόστος».
