Ο Μάνος Βουλαρίνος είναι ένας άνθρωπος που ακούγοντας τον από το ραδιόφωνο τον νιώθεις οικείο σου. Χρόνια τώρα από την συχνότητα του ΣΚΑΪ μαζί με τον Πέτρο Νικολάου δίνουν μια διάσταση στην επικαιρότητα αφανίζοντας τα σοβαροφανή πέπλα της και πασπαλίζοντας την με πολύ χιούμορ.
Το «Ό,τι να’ναι» είναι μια απελευθερωτική όψη της δημοσιογραφίας.
Συνέντευξη στον Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλο
Ένας άνθρωπος με χιούμορ με έντονες κοινωνικές ανησυχίες αλλά και φόβους και υπεύθυνος γονέας.
Μιλήσαμε για τον τρόπο που αποδίδεται πλέον η επικαιρότητα, για αυτούς που το «παίζουν» θιγμένοι αλλά και για το σχόλιο που είναι απαραίτητο στην ειδησεογραφία.
Παράλληλα θίξαμε το θέμα της προσβασιμότητας των αναπήρων κυρίως σε διαβάσεις και πεζοδρόμια, ένα ζήτημα το οποίο ο Μάνος το θέτει έντονα καθώς θεωρεί αδιανόητο οι «αυτοκινητοκράτορες» να λειτουργούν με γνώμονα την ευκολία τους αδιαφορώντας για τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες.
Μια συνέντευξη που σίγουρα θα απολαύσετε…
Μάνο, από την συχνότητα του ΣΚΑΪ «ό,τι να ναι»; Πόσα χρόνια κρατάει η εκπομπή αυτή;
«Το ραδιοφωνικό «Ό,τι να’ναι» το οποίο και εκπέμπει μέχρι και σήμερα ξεκίνησε το 2013, ενώ το 2015-17 ήταν και στους τηλεοπτικούς δέκτες για 2,5 σεζόν».
Η μεταφορά της στην μικρή οθόνη τι δυσκολίες είχε και γιατί δεν συνεχίστηκε;

«Είναι αδύνατη στην πραγματικότητα, γιατί είναι άλλη εκπομπή στο ραδιόφωνο και άλλη στην τηλεόραση. Είναι τόσο διαφορετικά τα Μέσα που δεν μπορείς να πεις ότι θα πάρω κάτι από το ραδιόφωνο και θα το προσαρμόσω στην τηλεόραση. Το μόνο που είχε σχέση με το ραδιόφωνο ήταν ότι ήμασταν εμείς οι δύο πάλι (σ.σ ο Μάνος και ο Πέτρος Νικολάου)».
Τελικά η επικαιρότητα περνάει καλύτερα στις συνειδήσεις του κόσμου με χιούμορ;
«Δεν το ξέρω, γιατί η σοβαρή πλευρά της επικαιρότητας είναι τόσο φαιδρή που νομίζω πως δεν υπάρχει πτυχή της που να μην έχει με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο δόσεις χιούμορ είτε είναι εκούσιο είτε είναι ακούσιο. Δεν νομίζω πια να υπάρχει κάποια διαφορά στην επικαιρότητα με χιούμορ ή χωρίς. Μου φαίνονται πλέον τρομερά χιουμοριστικά τα δελτία ειδήσεων».
Στην Ελλάδα οι ειδήσεις έχουν πέπλο σοβαροφάνειας;

«Τις περισσότερες φορές ο πυρήνας των ειδήσεων είναι αστείος, όχι πάντα, αλλά πολύ συχνά όμως. Οι άνθρωποι που παρουσιάζονται σε αυτές και κάνουν δηλώσεις ή είναι καλεσμένοι είναι πιο κωμικοί από κάποιον που είναι επαγγελματίας κωμικός».
Δεν είναι λίγες φορές που έχεις στοχοποιηθεί επειδή ασκείς κριτική με έντονες δόσεις χιούμορ. Υπήρξαν φορές που είπες ξεπέρασα όρια ή άλλες φορές που στεναχωρήθηκες;
«Οι φορές που έχω στοχοποιηθεί είναι πολύ λίγες συγκριτικά με άλλους.
Αρχικά δεν μ’αρέσει και η λέξη «στοχοποίηση». Τη λέξη «στοχοποίηση» τη χρησιμοποιεί πιά ο καθένας προκείμενου να αποφύγει το κράξιμο.
Υπάρχουν φορές που να έχω πει κάτι και να το μετανιώσω-μετανιώσω, όχι δεν έχει συμβεί.
Στο ραδιόφωνο που υπάρχει μεγαλύτερη ευχέρεια και ευκολία λόγου μπορεί κάποια έκφραση μου να ειπωθεί πιο «σκληρή». Στο γραπτό μου λόγο όχι δεν μου έχει τύχει».
Τι θα ήταν η δημοσιογραφία χωρίς σχόλια;
«Θα ήταν το ρεπορτάζ… θα ήταν σώμα χωρίς μυαλό. Δεν μπορεί να σταθεί το ένα χωρίς το άλλο».
Έχεις αναδείξει πολλάκις την έλλειψη σεβασμού και Παιδείας σε ότι αφορά τις διαβάσεις αναπήρων. Σε θυμώνει όταν αυτοκινητάρες αδιαφορούν για την προσβασιμότητα και μετακίνηση συμπολιτών μας; (αν δεν κάνω λάθος το είχες κάνει και εκπομπή και στην τηλεόραση).
«Το ζήτημα των αναπήρων και της δυνατότητας μετακίνησης τους είναι ένα από τα ζητήματα που με εξοργίζουν. Μου φαίνεται αδιανόητο και φοβερά βλακώδες μια κοινωνία να φέρεται με αυτόν τον τρόπο στους αναπήρους από την στιγμή που ο καθένας μας είναι υποψήφιος ανάπηρος. Όχι μόνο δεν νοιαζόμαστε για τους αναπήρους αλλά δεν νοιαζόμαστε για αυτό που πρόκειται να μας συμβεί στο μέλλον.
Και όταν κλείνουν τις προσβάσεις στα πεζοδρόμια δεν αφορά μόνο τους αναπήρους, αλλά και τις μαμάδες με τα καροτσάκια και γενικότερα τους πεζούς. Απλά αναφέρομαι πρωτίστως στους αναπήρους γιατί στην Ελλάδα δεν είναι μόνο ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να περπατήσουν αλλά έτσι όπως είναι το όλο σύστημα δομημένο είναι σαν να τους έχει θέσει σε κατ’ οίκον περιορισμό»
Ποια είναι η πιο δυνατή σου στιγμή στην επαγγελματική σου πορεία;
«Δεν μπορώ να πω πως είχα μια στιγμή που ήταν πολύ «μεγάλη», είχα όμως πολλές ωραίες ημέρες που έχω ευχαριστηθεί την δουλειά μου και έχω χαρεί πολύ και άλλες που έχω βαρεθεί πάρα πολύ. Κάποια που να την ξεχωρίζω δεν έχω».
Έχεις αναδείξει και πολλούς ανθρώπους μέσα από την δουλειά σου, έχεις εισπράξει την αχαριστία ή την ευχαρίστηση;
«Ευχαρίστηση. Είναι τρομερά ευχάριστο να βλέπεις να εξελίσσεται κάποιος που έχει ταλέντο και που το έχεις δει και το έχεις αναγνωρίσει. Είναι μια ικανοποίηση αρκετά ισχυρή».
Τέλος, ποιο είναι το μέλλον που ονειρεύεσαι να παραδώσεις στο παιδί σου;
«Δουλεύουμε σήμερα για τα παιδιά μας αλλά και για τους εαυτούς μας. Και τα παιδιά μας θα είναι πιο υγιή αν σκεφτόμαστε και τους εαυτούς μας, γιατί πρέπει να είναι καλά ο γονιός για να είναι καλά και το παιδί. Με ενδιαφέρει το δικό μου παιδί να μη γίνει κακομαθημένο, να γίνει καλός άνθρωπος και να έχει καλές σχέσεις με τους γύρω του».