«Διδυμότειχο blues με ξεκούρδιστη κιθάρα, Διδυμότειχο blues η χαμένη μου πεντάρα, Διδυμότειχο blues η λιγδιασμένη μου τσατσάρα, τα βρεγμένα μου τσιγάρα, σάπια φρούτα στα τελάρα, Διδυμότειχο blues, Διδυμότειχο blues», στίχοι δυνατοί, χαρακτηριστικοί που δεν υπάρχει Έλληνας ότι μουσική και να ακούει, όσο χρονών και αν είναι να μην τους έχει ψελλίσει έστω ποτέ…
Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας είχε ένα χάρισμα. Αυτό της μεταδοτικότητας, της δοτικότητας.
Αγαπητός σε όλους! Αυθεντικός, με απόψεις που δεν ήταν αρεστές στο σύνολο του κόσμου μα ήταν οι δικές του, δεν συντάχθηκε ποτέ με κανέναν για να είναι αρεστός ή να το παίξει μέρος του σταρ-σύστεμ.
Με την κιθάρα του σκαρφάλωνε τις νότες και έχτιζε μελωδίες που έμειναν στην ιστορία.
Φανατικός Παναθηναϊκός, ποδοσφαιρόφιλος μεγάλος. Βοηθούσε τους πάντες. Γνήσιος!
Δύο χρόνια πέρασαν από την ημέρα που ο Λαυρέντης πήρε την κιθάρα του και έφυγε από κοντά μας, αφήνοντας μας μια όμορφη κληρονομιά, μια εποχή από τους τερμίτες μέχρι το 2019 ντυμένη με το δικό του μουσικό στυλ.
Είχα την ευλογία να είμαι από τους τελευταίους ανθρώπους που τον άκουσαν…
