Γράφει η Ζωή Ζαχαρίου

Εγκλωβισμένοι σ’ένα δωμάτιο, οι ήρωες του Σαρτρ στο “Κεκλεισμένων των θυρών” συνειδητοποιούν οτι βρίσκονται στην κόλαση: την κριτική ματιά των άλλων και την αδυναμία τους να διαφύγουν από αυτήν. Η κόλαση είναι οι άλλοι.

Στην ταινία Close, δύο έφηβοι  περνούν τις μέρες τους σ’ενα τοπίο γεμάτο χρώματα και λουλούδια. Ξέγνοιαστες ποδηλατάδες, παιχνίδια και αγγίγματα τρυφερά, ψίθυροι βραδυνοί, ένα μοίρασμα μοναδικό και ιδιαίτερο χωρίς προσδιορισμούς. Ώσπου αυτή η δυάδα θ’αρχίσει ν’αλλάζει σχήμα και χαρακτήρα καθώς τα βλέμματα, η αδιακρισία και τα σχόλια των άλλων παιδιών θα οδηγήσουν έναν από τους δύο ν’απομακρύνεται και να συμπεριφέρεται διαφορετικά στον φίλο του, ενοχλημένος και φοβισμένος από την κριτική του σχολικού περίγυρου.

Προδοσία; φόβος; ανάγκη προσαρμογής και επιβίωσης; όπως και αν το ονομάσεις η ρήξη θα γίνει βαθειά και θ’αφήσει μεγάλη πληγή στο πέρασμα της…ανεπανόρθωτη. 

H ταινία του Lucas Dhont που βραβεύτηκε στις Κάννες και ήταν υποψήφια για το όσκαρ διεθνούς ταινίας παρουσιάζει μια ιστορία σχολικού “bulling” με μια άλλη οπτική. Δεν πρόκειται για κάποιον  σκληρό, επιθετικό, κυνικό, ρατσιστή ή ομοφοβικό θύτη ούτε για μια ομάδα παιδιών που επιχειρούν οποιαδήποτε μορφή βίας εις βάρος ενός άμοιρου, αδύναμου θύματος. Πρόκειται για την καταγραφή μιας απλής καθημερινότητας στο σχολικό περιβάλλον. Ένα μικρό δείγμα κοινωνικού εξαναγκασμού να ορίζουμε αυτό που είμαστε ή έχουμε με κάποιον άλλον, να γίνουμε αποδεκτοί με τον τρόπο που οι άλλοι μας υποδεικνύουν ακόμα κι αν αυτό σημαίνει οτι θα χάσουμε τον εαυτό μας.

Ο ήρωας της ταινίας θα διανύσει μια μεγάλη εσωτερική διαδρομή. Θα δώσει την προσωπική του μάχη για να μπορέσει να συνεχίσει και να βρεί τον δικό του δρόμο. Θα χτυπηθεί ανελέητα σ’ένα παγωμένο γήπεδο χόκευ,θα παλέψει με τις ενοχές του, θα αυτοτιμωρηθεί, θα καταφέρει να εξιλεωθεί μέχρι να ξαναβρεί το χρώμα και το φως στη ζωή του.

Από τα πολύχρωμα λουλούδια του φυσικού περιβάλλοντος τους στο ασπρόμαυρο και μουντό τοπίο του γήπεδου χόκευ. Από την ελευθερία της φύσης στο ασφυκτικό κλείσιμο μιας ολόσωμης μαύρης στολής μ’ένα κράνος που καλύπτει για να προστατεύσει(;) τον ήρωα της ταινίας.

Η κάμερα ακολουθεί την βόλτα των παιδιών με τα ποδήλατα, αφουγκράζεται τις χαμηλόφωνες συνομιλίες τους. Επικεντρώνεται μ’ένα αργό και σταθερό zoom στα πρόσωπα, σαν να προσπαθεί να διεισδύσει μέσα τους, προσφέροντας στην ταινία ένα μοναδικό εσωτερικό τρόπο προβολής των συναισθήμάτων τους.

Μια υπέροχη ταινία, μια απλή καταγραφή μιας “κρυφής” καθημερινότητας.        

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ