Ο Πειραιάς άνοιξε την «αγκαλιά» του για τους πρόσφυγες από την Ουκρανία
Τα παιδιά και οι μανάδες που ξεριζώθηκαν από τον πόλεμο βρήκαν καταφύγιο στον Πειραιά και μιλούν στο «Καρφί» εκφράζοντας την επιθυμία τους και το όνειρο τους να σταματήσει ο πόλεμος
Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου
Η Μαργαρίτα Σεμτσένκο είχε χθες τα γενέθλια της. Σβήνοντας τα 9 κεράκια στην τούρτα της ευχήθηκε με δάκρυα στα μάτια να γυρίσει πίσω στο σπίτι της, στην οικογένεια της. Η Μαργαρίτα, μαζί με την 19χρονη αδερφή της Σοφία και την 20χρονη Λυδία επίσης αδερφή της βρίσκονται στην Ελλάδα και φιλοξενούνται από τον δήμο Πειραιά από τις 14 Μαρτίου.
Είναι παιδιά του πολέμου. Παιδιά που ξεριζώθηκαν βίαια από τη γη τους, την χώρα τους, την πόλη τους, την γειτονιά τους, το σπίτι τους. Άφησαν πίσω τον όλεθρο του πολέμου και προσεύχονται κάθε μέρα να τελειώσει για να δουν τους δικούς τους ανθρώπους, τους γονείς τους ξανά. «Θέλω να τελειώσει ο πόλεμος να δω ξανά τους γονείς μου και τα αδέρφια μου (τα άλλα), να ανοίξει το σχολείο ξανά να δω τους φίλους μου και να παίξω μαζί τους», λέει στο «Καρφί» η 9χρονη πλέον Μαργαρίτα.
Τον λόγο παίρνει η 20χρονη αδερφή της Λυδία και λέει με συγκινητικό τόνο μιλώντας στο «Καρφί», «Έχουμε μεγάλη οικογένεια. Οι τρεις αδερφές είμαστε εδώ και άλλες δύο είναι στην Γερμανία και οι γονείς μας είναι στο Χάλκοβο. Όλοι θέλουμε να τελειώσει ο πόλεμος γρήγορα και να ανταμώσουμε ξανά όλη η οικογένεια στο σπίτι μας».
«Εδώ που είμαι τώρα είναι πάρα πολύ όμορφα αλλά το μόνο που θέλω είναι να τελειώσει ο πόλεμος να βρεθώ πάλι με τους δικούς μου», λέει από την πλευρά της η 19χρονη Σοφία Σεμτσένκο.
Το ρεπορτάζ έχει δημοσιευθεί στην εφημερίδα Καρφί το Σάββατο 2 Απριλίου 2022
Οι ασυνόδευτες μητέρες με τα παιδιά τους
Στην ίδια δομή στον Πειραιά φιλοξενείται και η 33χρονη Αλεξάνδρα Κιμάεβα με την 2,5 χρονών κόρη της, «Η πρώτη μέρα ήταν πολύ δύσκολη. Ταξιδεύαμε 4 ημέρες και αλλάξαμε τρία λεωφορεία για να έρθουμε εδώ από το Χάρκοβο. Ο άνδρας μου είναι προγραμματιστής ηλεκτρονικών υπολογιστών και αυτή την στιγμή πολεμάει για την Ουκρανία. Ονειρεύομαι την ώρα που θα γυρίσω και θα βρεθώ με τον άντρα μου, τους γονείς μου, τους φίλους μου, τους συγγενείς που χωρίσαμε βίαια λόγω του πολέμου».
Η Γελισί είναι 45 χρονών είναι ασυνόδευτη μητέρα που φιλοξενείται και αυτή στη δομή του Πειραιά και λέει στο «Καρφί», «Δεν έχω σπίτι πια στην πόλη μου μεγάλωσα και έκανα το παιδί μου στο Χάρκοβο. Βομβάρδισαν τις πολυκατοικίες της πόλης μας όπου εκεί ήμασταν που ήταν περιοχή αμάχων. Πίσω έχω αφήσει σύζυγο και πατέρα. Θέλω μέσω της εφημερίδας σας να πω στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ να κλείσουν τον ουρανό γιατί από εκεί συνεχίζουν οι Ρώσοι να βομβαρδίζουν σκοτώνοντας κυρίως τους άμαχους. Ο Πούτιν βλέπει τους άλλους τους μεγάλους να μην κάνουν τίποτα και συνεχίζει τα σφυροκοπήματα σε βάρος της χώρας μου, και των συμπατριωτών μου. Να σταματήσει ο πόλεμος.
Το ανθρώπινο πρόσωπο του Πειραιά
Το ανθρώπινο πρόσωπο του έδειξε ο Δήμος Πειραιά στο πλαίσιο των πρωτοβουλιών που αναλαμβάνει προκειμένου να στηρίξει έμπρακτα τον δοκιμαζόμενο λαό της Ουκρανίας φιλοξενώντας Ουκρανούς πρόσφυγες, σε ξενοδοχείο και σε ΚΑΠΗ του Δήμου Πειραιά.
Πρόκειται για 25 Ουκρανούς, γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους, στους οποίους ο Δήμος Πειραιά θα παρέχει για τουλάχιστον έναν μήνα και για όσο διάστημα απαιτηθεί διαμονή, σίτιση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Μια κίνηση ανθρωπιάς και Ειρήνης από την χώρα που την «γέννησε» και μνημονεύτηκε από τον Αριστοφάνη. Ο Πειραιάς επέδειξε αντανακλαστικά και ευελιξία προσφέροντας θαλπωρή και ασφάλεια σε ευαίσθητες ομάδες ανθρώπων που ο πόλεμος τους στερεί το δικαίωμα στο όνειρο και στο αύριο αφού ο Πούτιν «σφυροκοπεί» ανελέητα χωρίς διακρίσεις σπέρνοντας τον όλεθρο.
