Από την Κοκκινιά στις λεωφόρους της δόξας και οι χρυσές σελίδες
«Οι αναμνήσεις» που μας άφησε ο «Ανεπανάληπτος» Τόλης
Το 1940 στην Κοκκινιά άνοιξε για πρώτη φορά τα μάτια του. Παιδί που δεν του χαρίστηκε τίποτα. Παιδί που τα πρώτα του χρόνια τα έζησε στην σκιά του πολέμου. Ήταν το 12ο παιδί της οικογένειας και μάλιστα ήταν το μοναδικό αγόρι.
Ο πατέρας του ο Χαρίλαος Βοσκόπουλος τον έπαιρνε από μικρή ηλικία μαζί του, στην λαχαναγορά
Ο πατέρας του τον ήθελε μανάβη, να αναλάβει την οικογενειακή μαναβική επιχείρηση. «Μπαμπά, δεν μπορώ να γίνω μανάβης! Θέλω να γίνω θεατρίνος!», του είπε. Αρχικά διέπρεψε ως κομπάρσος. Στον ΚΟΕΚ ( Κινηματογραφικό Οργανισμό Ελλήνων Κομπάρσων) έβρισκε, όποιος ήθελε, τον νεαρό Τόλη, μέχρις ότου τον γνωρίσαμε ως πρωταγωνιστή στο «Αδέλφια μου Αλήτες Πουλιά» και σε άλλες ταινίες που του επέτρεψαν να ξεδιπλώσει το υποκριτικό αλλά και τραγουδιστικό του ταλέντο.
Ο Τόλης ήταν ένας άνθρωπος που δεν έβγαλε Πανεπιστήμιο και πώς να το κάνει όταν ήταν βιοπαλαιστής. Μα είχε μια απίστευτη ενέργεια, μια έμφυτη ενέργεια και Παιδεία.
Ήξερε πώς να συμπεριφερθεί, πώς να μιλήσει, πώς να «αγκαλιάσει» συνεργάτες και φίλους. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως το παιδί από την Κοκκινιά έγινε ο αιώνιος πρίγκιπας στις συνειδήσεις του κόσμου. Η ζωή του έμοιαζε με παραμύθι, ένα παραμύθι που δεν είχε μόνο χρυσές στιγμές και σελίδες αλλά και δύσκολες στιγμές , επαγγελματικές, οικογενειακές, προσωπικές μα αυτές οι δυσκολίες είναι που ξεπερνά κάποιος για να κάτσει στο θρόνο. Και ο Τόλης της ξεπέρασε, νίκησε και το χρόνο και τα τραγούδια που έγραψε και ερμήνευσε κόλλησαν πολλές φορές στα χείλη ανθρώπων διαφορετικών γενεών.
Άλλωστε ο Τόλης μας έμαθε να «ξεφυλλίζουμε τα όνειρα μας» και να ζούμε για την στιγμή «πριν χαθεί το όνειρο μας».
Ο Ζαμπέτας που πίστεψε σε αυτόν και το «όχι» του Πουλόπουλου του άνοιξαν τον δρόμο
Αν έχεις άστρο λένε, θα λάμψει και θα σε οδηγήσει στην επιτυχία. Ο Βοσκόπουλος, ο πρίγκιπας του λαϊκού τραγουδιού σεμνός και ταπεινός ακολουθούσε το άστρο του και τα όνειρα του. Ώσπου το 1967 μια απίστευτη καραμπόλα, ένα «όχι» του Γιάννη Πουλόπουλου και του Δημήτρη Μητροπάνου τον έφεραν στο σημείο να κρατήσει το μικρόφωνο και να ανοίξει ο δρόμος για εκείνον.
