Το ξύλο στην εκδήλωση των βραβείων mad είναι ο καθρέφτης της νέας γενιάς που θα έρθει στο προσκήνιο σε λίγα χρόνια; Είναι το ερώτημα που μου γέννησε η βιαιότητα το βράδυ της Τετάρτης της οποίας γίναμε μάρτυρες όλοι μας. Αυτά τα παιδιά κουβαλάνε μίσος; Κόμπλεξ; Τι; Εάν όλο αυτό ήταν κόλπο marketing για να ασχοληθούμε ήταν ότι χειρότερο και άκυρο. Η βία δεν χωράει πουθενά. Γίνονται μάχες για να εξαλειφθεί. Αντίθετα εδώ της έδωσαν έμφαση, την βάλανε σε ένα βάθρο. Να το αναλύσεις σε κοινωνικό επίπεδο όλο αυτό το φαινόμενο; Αξίζει;
Σε ένα από τα δεκάδες ρεπορτάζ που έχει γράψει στο κοντέρ ένας άνθρωπος απλός, ένας λαϊκατζής μια φορά μου είχε πει με νόημα αν έχεις στο τελάρο ένα σάπιο ροδάκινο το πετάς για να μη σαπίσουν και τα αλλά.
Εδώ τι έχουμε; ένα γεμάτο τελάρο με σαπίλα… Αυτοί που τους έκαναν μόδα φέρουν και αυτοί μερίδιο ευθύνης για όλο αυτό το σκηνικό που διαδραματίστηκε στο κλειστό του taekwondo
Το έγραψε και σε ένα στόρι του ο Δημήτρης Ροκκος και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, «Πρώτα τους φτιάχνετε, μετά τους στηρίζετε, μετά τους βραβεύετε, μετά σας το χαλάνε και μετά πέφτετε από τα σύννεφα».
Η Έλενα και η άλλη εποχή η δίκη μας εποχή
Η Έλενα Παπαριζου είναι μια τραγουδίστρια που ανήκει στη δικιά μας γενιά. Η διαφοροποίηση της από αυτό το συμβάν αποδεικνύει το ήθος της και ταυτόχρονα το ήθος της γενιάς μας. Που η μουσική ήταν όχημα για να διασκεδάσουμε, να ερωτευτούμε… Τι σχέση έχει η δίκη μας μουσική με τις βωμολοχίες, την ένταση και τη βία που γέννα η ελληνική τραπ. Και ποια είναι στο κάτω-κάτω η ελληνική τραπ; Κάτι τύποι γεμάτοι τατουάζ που πουλάνε μούρη στα πιτσιρίκια με στίχους άγριους, δηλητηριάζουν μυαλά και τις εφηβικές συνειδήσεις τους. Το τραπ είναι η ρευστοποίηση του θυμού και η μετατροπή του σε μουσική από ανθρώπους που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και ζουν στο περιθώριο. Αυτοί οι Έλληνες τράπερς σίγουρα δεν είναι από ότι φαίνεται από το βίο τους σε αυτή την κοινωνική ευπαθή ομάδα, οπότε πουλάνε κάτι για την λεζάντα… και μάλιστα με βρώμικο τρόπο
Εδώ και χρόνια πολλοί δημοσιογράφοι, Μέσα (και το Πινάκιο μέσα σε αυτά) και φορείς έχουν ξεκινήσει έναν αγώνα μια μάχη να αποβληθούν οι βίαιες συμπεριφορές και τα αρνητικά πατριαρχικά στερεότυπα.
Την ίδια ώρα τα είδωλα της νέας γενιάς φαίνεται να έχουν απολίτιστη και απάνθρωπη συμπεριφορά και πάνε πίσω την κοινωνία δεκαετίες. Ο σεβασμός και η αποδοχή είναι οι άξονες για την επόμενη ημέρα και αυτοί οι άξονες δεν διακρίνονται στα τραγούδια της ελληνικής τραπ.
Αντιθέτως υποβαθμίζουν πολύ τη γυναίκα ως οντότητα και το ανησυχητικό είναι ότι αυτό γίνεται αποδεκτό και στο τικ-τοκ με χορευτικό μάλιστα τρόπο.
Ας είναι αυτό το περιστατικό η αρχή της συνειδητοποίησης για το ποια είναι αυτή την στιγμή η ταυτότητα της ελληνικής τραπ και να μεταβληθεί άμεσα…
