Η Άννα Μπρα είναι μια καλλιτέχνης με ευαισθησίες και ιδιαίτερες σκέψεις. Έντονο και ανήσυχο πνεύμα αποτυπώνει με χρώματα τις εικόνες που «γεννά» η φαντασία της.
Μιλά στο Πινάκιο για την ζωγραφική και τι συμβολίζει αυτή στην ζωή της. Μάλιστα το μήνυμα που έχει εισπράξει από την ενασχόληση της με την τέχνη της είναι να μη τα παρατάς γιατί δεν θα μάθεις ποτέ τι θα μπορούσες να είχες κάνει.
Αποτυπώνεις με χρώματα και φως ό,τι κεντρίζει το ενδιαφέρον σου;
Αυτό ως επί το πλείστον γίνεται στη φαντασία μου! Δεν είναι εφικτό όλα όσα επιθυμείς να αποτυπώνονται πάντα στο χαρτί, διότι μέσα σε μια μέρα μπορεί πολλά πράγματα και ιδέες να κεντρίσουν το ενδιαφέρον σου. Γι’ αυτό χρησιμοποιώ την φαντασία μου , όπου εκεί «σχεδιάζω» το πώς θα το αποτύπωνα στο χαρτί.
Πώς ξεκίνησες αυτή την ασχολία με την τέχνη σου;
Για να το πάρουμε από την αρχή, η ζωγραφική είναι κάτι που είναι στο DNA μου. Ο πατέρας μου έχει μεγάλο ταλέντο στο σχέδιο και απ’ ότι έμαθα πρόσφατα από έναν ξάδερφο καλλιτέχνη στην Κρήτη (από όπου είναι και η καταγωγή μου) η ζωγραφική στο γενεαλογικό μας δέντρο έχει πολύ βαθιές ρίζες. Και η μητέρα μου όμως έχει ταλέντο στη ζωγραφική και μάλιστα όταν ήμουν μικρή μου είχε μάθει πολλά χρήσιμα κολπάκια! Κατά την παιδική μου ηλικία λοιπόν, ζωγράφιζα καθημερινά σε έναν προσωπικό και μικρό χώρο κάτω από τη σκάλα. Ένας χώρος γεμάτος υλικά ζωγραφικής! θα έλεγα ότι κατά κάποιο τρόπο αυτό ήταν το πρώτο μου στούντιο! Στην πορεία όμως και κατά την ηλικία των 18 μου χρόνων η ζωγραφική βγήκε τελείως από τη ζωή μου. Σαν να μην υπήρξε ποτέ, ώσπου οι συγκυρίες και κάποιο είδος άμυνας του οργανισμού μου, την έφερε στην επιφάνεια το 2016. Έκτοτε, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου!».
Ποιο είναι το πιο «δυνατό» σου έργο;
«Είναι μία ολόκληρη σειρά έργων ακουαρέλας με θέμα τη τζαζ από την οποία έμαθα πολλά για τη συμπεριφορά μου στη ζωγραφική. Μαθήματα που πάντα μπορείς να τα εφαρμόσεις και στην ίδια τη ζωή. Όμως θα ξεχωρίσω ένα από τα έργα της σειράς το οποίο απεικονίζει τον Ray Charles, γιατί θεωρώ ότι έχει ψυχή. Για άγνωστο λόγο με δυσκόλεψε πολύ η ολοκλήρωση του και ήμουν έτοιμη να παραιτηθώ μετά από πάρα πολλές μέρες προσπάθειας.
Αποφάσισα λοιπόν να το καταστρέψω και πήρα το πινέλο για να του «πετάξω» χρώματα προς εκδίκηση! Όταν βγήκε όλο το συναίσθημα από μέσα μου, με τη βοήθεια του πινέλου είδα πως, με αυτό τον τρόπο, είχε δημιουργηθεί ένα υπέροχο έργο. Έχει ψυχή γιατί μου «μίλησε» δίνοντας μου ένα μάθημα (όπως πολλά άλλα έργα), «Ποτέ μη τα παρατάς». Αν τα παρατήσεις, δεν θα μάθεις ποτέ τί θα μπορούσες να είχες κάνει».
Τα πολύχρωμα και τα έντονα σχέδια είναι αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμού μας;
«Χρώματα όπως πράσινο, μπλε , κόκκινο , κίτρινο , ώχρα και μαύρο. Χρώματα που χρησιμοποιούσαν από την αρχαιότητα ακόμη και στα αγάλματα (ναι, κάποτε ήταν χρωματιστά…πολύχρωμα για την ακρίβεια), έντονα γεωμετρικά σχήματα και φιγούρες. Όλα αυτά, συνθέτουν και είναι ένα βασικό κομμάτι του πολιτισμού μας».
Ποια είναι τα δικά σου αγαπημένα χρώματα και γιατί;
«Θα πάρει την πρωτιά το πράσινο. Ο λόγος είναι ότι μου δημιουργεί μια πληθώρα θετικών συναισθημάτων. Είναι το χρώμα της φύσης. Είναι ένα χρώμα που θα παρομοίαζα με το ασφαλές μου μέρος . Μου προσφέρει ένα αίσθημα ευφορίας και ηρεμίας καθώς είναι το χρώμα που φέρνει τη δυναμική ισορροπία ανάμεσα στο κίτρινο και το μπλε. Ακολουθεί το απαλό ροζ. Ρομαντισμός, αγάπη, φιλία, αναμνήσεις. Σαν να φέρνει σε ισορροπία τη γυναικεία και την παιδική μου πλευρά».
Αν σου έλεγαν ζωγράφισε έναν τοίχο στην πόλη σου, τι ζωγραφιά θα έφτιαχνες και γιατί;
«Δε θα μπορέσω να σου πω. Τί έτσι γρήγορα, χωρίς μαραθώνιο σκέψης και αλλαγής αποφάσεων κάθε 5 λεπτά, θα απαντήσω σε κάτι τέτοιο; Το τί θα ζωγραφίσω κάπου είναι πάντα από τις πιο δύσκολες μου αποφάσεις.
Μπορεί να βρεθώ σε artist’s block μόνο και μόνο επειδή δεν μπορώ να καταλήξω σε μία ιδέα από το σύνηθες και τρελών ταχυτήτων brainstorming που γίνεται στο μυαλό μου. Σίγουρα θα ήθελα να είναι κάτι inspiring. Να περνάει κάποιο μήνυμα».
Πως θα ήταν ένας πίνακας που θα «χωρούσε» την ελληνική κοινωνία;
«Ένα μπάχαλο. Παντού φιγούρες, η μία πάνω στην άλλη. Χρώματα «ψόφια» και διάφορα γνωμικά να ξεπετιούνται ενδιάμεσα, σαν να έχουν γραφτεί φευγαλέα πάνω σε τοίχους.
Ίσως που και που να ξεπετιόταν και κάποιο χαρούμενο και έντονο χρωματάκι για να αντιπροσωπεύσει το πόσο χαρούμενοι τρέχουμε στα λιβάδια, παρά τη «λάσπη»».
